Fai cuase 1 ano (con menos de 2 anos de idade, cicais
demasiado cedo) que comezamos a deixarlle ver a televisión con certa
regularidade. Fixémolo progresivamente, comezando por 15 ou 20 minutos ao día
en días alternos até a hora diaria que absorbe na actualidade. Resistímonos un
pouco a que vexa a programación das distintas canles, seleccionando nun disco duro videos
musicais e programas infantís que ve “á carta”.
Ao principio, eran só videos musicais, que actualizabamos
conforme pasaban os meses, deixando aqueles que máis gostaba e introducindo
outros novos con linguaxes máis complexas. Aguantan desde o principio O Pirimpimpín, dos Meninos cantores e O Parampampero, de MamáCabra, cos que
baila, canta e ri que é umha ledicia vela. No que atinxe a programas, o Baby
Einstein, As músicas da Carochinha, ChuChu TV ou os Little Einstein, que é o
que máis ve hoxendía.
Ve e escoita, sen ningún tipo de complexo, videos en galego,
castelán, portugués, inglés e algún en LSE; e aínda que nos primeiros meses
mesturaba un pouco todo, empregando as palabras indistintamente en umha ou
outra língua, actualmente tennos sorpredido en varias ocasións formando frases
(coas súas limitacións) nun ou noutro idioma conforme a quen se estea
dirixindo.
A isto podemos sumarlle o uso dalgumhas apps “didácticas” no meu iPad (isto sen periodicidade de ningún tipo, arredor de 2 horas á semana) e
algúns móbiles que “consegue” emprestados duns e doutros.
Por umha parte é mui reconfortante ver como interactúa e
aprende coa linguaxe audiovisual, aínda que por outra non deixo de darlle
voltas á cachola ao ver como pouco a pouco vai mudando o seu xeito de mirar as
pantallas, nomeadamente a televisión. Abstráese máis do seu contorno, ficando
absorbida pola tele e mesmo ganhando en agresividade e perdendo interese por
outras actividades que antes ocupaban un lugar preferente.
Ningún comentario:
Publicar un comentario